Жұлдыздарды жағатын Барап-бұғышақ туралы аңыз Ағаштары өзара сыбдырласқан, шөпке тамған шық тамшылары інжу маржандай жарқыраған, көлі аспанмен шағылысқан қарағайлы ну орманның ішінде бұғылар отбасы өмір сүрді. Отбасындағы ең кішкентайы Барап бұғышақ болды. Бір қарағаннан-ақ оның ерекше екені көрініп тұрды. Оның жүнінде күн сәулесі ойнайтын, мүйіздері таңертеңгі аязбен безендірілген бұтақтарға ұқсайтын, ал мөлдіреген үлкен көздері басқалардан жасырылған нәрсені көре алатын еді. Барап орманды жан-тәнімен жақсы көреді. Ол ормандағы ең тәтті құлпынай қайда өсетінін, көкектің қайда жасырынып тығылатынын, саңырауқұлаққа толы алқапты қайдан табуға болатынын білетін. Ол әрбір құспен, кірпімен және тіптен өздерінің орман тарихын айтып беретін кәрі қарағайлармен де дос болатын. Бірақ ол әсіресе лагерьге келетін балаларды бақылап қарағанды ұнататын. Олар орманды әсем күлкі мен көңілді күйге толтыратын. Барап балалардың алғаш шыққан жарқырауық қоңыздарға шынайы таң қалғанын, шын ынталарымен саңырауқұлақ теретіндерін, ал содан соң олардың бастан кешкен әдемі оқиғаларымен, қуанған көздерімен үйлеріне қайтатындарын көретін. Бір күні Барап көлдің жағалауында отырып: «Балаларды бақытты ету үшін не істей аламын?» деп ойланады. Су да, жел де сыбырлағандай, ал жауап ретінде жұлдыздар аспанда жарқ еткендей болды. Ол сол түні былай ойланады: «Әрбір баланың ұйқысын қорғау үшін, армандарының орындалуына көмек беретін өз жұлдызы болу керек». |